Öyle bir çarptın ki bilemezsin.

Ne yakınından ne de uzağından,

kendimce en uygun mesafeden

bir sevgiyi yaşamaya çalışıyordum ben.

Olamazdı tabi!

şimdi seni büsbütün kaybettim.

Sanki bir parçam koparılıp alınmış gibiyim.

Yüreğim sıkışıyor, nefesim daralıyor.

“Oldu mu şimdi bu” diyorum.

Sen vardın,

selam verecek,

fırsat olursa gözlerini görecek kadar yakındım.

Artık hiç dolmayacak bir boşluksun içimde...

Haziran 2025

Benim bunca yıldır yazdığım o kadın sen miydin...?

Sen hep vardın diyorum, bunu sana anlatmam zor. Fikirlerimde yarattığım bir hülyaydın.

Ta ki seni görene kadar.

Kanlı canlı karşımda sesini duyana kadar.

Zaman içinde kendime “O mu?” diye sordum hep.

Duygularım gidip gidip geldi,

tutukluğum, uzaklığım bu yüzdendi.

Başıma gelen şeyi anlamlandırmaya çalışıyordum.

Git gide yakınlaştık,

Hayat işte, olacak olan oldu.

Daha yoğun hisler doldu içime.

Ben seni zamanla sevdim, kelime kelime sevdim… Yazdım seni ve sana yazdım…

Emeksiz sevgi mi olur diyeceksin.

Ama öyle değil.

Sen sanki başka bir zamandan,

oradaki benden çıkıp gelmişsin de; sakince ve sabırla bana kendini hatırlatıyormuşsun gibiydi.

İşte o anları biriktire biriktire sevdim seni.

“Ben senin içindeki boşluğu dolduramam” demiştin.

Benim içimde öylesine bir boşluk yoktu.

Dedim ya sen hep vardın.

Ancak şimdi gittin ve yerin hiç dolmayacak bir boşluk olarak kaldı içimde.

Gel de diyemem…

Kavuşulmamış bir vedayı yaşamak varmış…

Temmuz 2025